با اجازه از نویسنده وبلاگ ضد پسر ها:

شاعر از کوچه مهتاب گذشت،



                                                   لیک شعری نسرود.



                     نه که معشوقه نداشت،



                                            نه که سرگشته نبود،



                          سالها بود دگر کوچه مهتاب خیابان شده بود...

 

دیروز با اخاله منیر رفته بودیم ونک.اونجا سر خیابان ونک یه مرده هست که گل میفروشه.بیشترشونم کاکتوسن.خیلی خوشم میاد.ازش دو تا گلدون خریدم.یکیشو ک هیه کاکتوس خیلی ریزه میزس رو کادو کردم و به مناسبتن پشت سر گذاشتن 20 ماه بهت کادو دادم. خیلی خوشت اومد.

بهت میگم مواظب گلت باشی هااا میگی باشه فقط تو آبشو بده،منم مواظب میشم نرم روش....

من یه تصمیم گرفتم: از این به بعد به مناسبت ماهگردامون هر ماه یه گل برات میخرم. البته بعدا که خوب فکر کردم دیدم یه مدت که بگذره تو خونه از دست گل برای خودمون جا نمیمونه.فقط تا آخر امسال میشه 12تا!

چقدر دوست داشتم که یه خوه برای خودمون داشتیم با یه حیاط تا تو باغچه اش گل میکاشتم و دور تادورش گلدون میذاشتم، بچه مونم که پا گرفت میرفت برگاشونو میکند و  میذاشت تو دهنش...ما  ذهم میگفتیم نکن

سال نو مبارک باشه. امسال دومین سالی بود که با تو تحویل رو گذروندم.البته مامانت هم با ما بود. دوست داشتم موقع تحویل سال با هم تو خونه خودمون بودیم،ولی خوب مامانت تنهاست و به خاطر ایشون ما هم رفتیم پیش اون.اصلا ناراحت نیستم بلکه خیلی هم خوشحالم که نعمت یه بزرگ تر خیلی مهربون نصیبمونه.

الهه دوران لیسانس یه کوله پشتی داشت.مارکشم monza بود و الهه به این موضوع خیلی افتخار میکرد.خلاصه ...

روی این کیفه مارکش با نخ نوشته شده بود که یه تیکه نخ از یکی از حروفش در رفته بود که اگه می کشیدیش تا آخر نخ کش میشد. این نخ بیچاره همیشه به من التماس می کرد که بکشکمش و خلاصش کنم ولی این الهه ی نامرد همیشه سربزنگاه میرسید و نمیذاشت.

خیلی دوست داشتم آخر یه روز اون نخو بکشم و به آرزوی قلبیم برسم ولی حیف که نشد....

الهه خانوم تو الان اون کیفه رو انداختی دور ولی این آرزو تا آخر عمر تو دلم موند و لکه ی بزرگی به اندازه اون نخ تو دلم تو قسمت مربوط به دوستیمون به جا گذاشت.

عید که رفته بودیم تبریز رفتم چند تا گل آوردم.

متاسفانه اونی که از همه بیشتر دوستش داشتم خراب شد. کوچولوان آخه جا برای گلدون بزرگ ندارم.

شمعدونی، 5نوع کاکتوس، آشار داشار و یه نوع گل دیگه که خودمم نمیدونم چیه!

یعنی الان سرجمع من 7 تا گل دارم به علاوه یه آلواورام میشه هشت تا

دوستشون دارم.

خیلی دلم براشون تنگ شده! خیلی دوستشون داشتم. یعنی رد خور نداشت هر روز می رفتم پیششون،باهاشون حرف می زدم، نازشونو می کشیدم، تمیزشون می کردم...

درست مثل امیر فشنگ رویا که بین ماها از یه شخصیت حقیقی و حقوقی برخوردار بود، گلهای من هم برای من دارای شخصیت واقعی بودن. تا جاییکه روشون اسم هم گذاشته بودم.شاید دیگران فکر می کردن که این کارو برای جلب توجه انجام میدم ولی اینطور نبود،وااقعا احساس میکردم که اسم این گل اینه.مخصوصا حسن!

امروز نمیدونم چرا! یهو دلم خواست که یه فیلم سینمایی خیلی خوب بیبنم. یه فیلم خوب هاااا نه از این مسخره های مزخرف که مدد شده و نمیدونم چرا این همه تماشاچی داره!مردم دیگه یواش یواش دارن معنای واقعی فیلمو فراموش میکنن. چطور میتونن به این چیزای مزخرف نگاه کنن و حتی ازش لذت ببرن؟ صد رحمت به ممد صمد.

دلم میخواست یه فیلم معنا گرا ببینم یا یه تاریخی مل دختر خانواده بولین.

رو پل عاب گذر کنار خونمون یه پسره وایمیسته و فیلم میفروشه.باید این سری برم و چند تا فیلم ازش بخرم.

کلا رو تاریخ مصرف خیلی حساسی.یه چیزی که دیدی تاریخ انقضاش امروزه دیگه بهش رحم نمی کنی.باید بره سطل آشغال.

ولی من فکر می کنم با یکی دو روز این ور اون ور چیزی نمیشه!

پریروز یه سوسیس از تو فریزر در آوردم دیدی تاریخ انقضاش داره میگذره گفتی بندازش دور.....!الان با اجازت و دور از چشمت دارم سرخش می کنم برای ناهار! بابا اونو که من تازه همین ماه پیش از هایپر خریدم اصلا بازش نکردم.دلم نمیاد بندازمش دور،آخه هی معصومانه منو نگاه میکنه میگه منو بخور.گناه دارهههههههههه.نخورمش دلش می شکنه.

ولی قول میدن این آخری باشه باشهههههه؟

یه کتاب از خونه آوردم که بخونم.لای جلد اون چند تا تیکه کاغذ پیدا کردم.نوشته های چند سال پیش خودم.آخییییی یادش به خیر چه روز هایی بود. با اینکه در طول دوران نوجوانی و جوانی قبل از ازدواج خیلی کم شده بود مواقعی که آرامش کامل داشته باشم،ولی این نوشته هام احساس پاکی رو که اون زمانا داشتمو نشون میداد. نثل نامه هایی بودن که در مورد خودم نوشته بودم و خودمو دختر خوب خطاب کرده بودم. از ذوق و قریحه ظریف خودم تو اون زمانا خیلی تعجب کردم. دست به حس آمیزیم ملس بوده و خبر نداشتم...

دلم برای خودم هم سوخت و هم تنگ شد. سوخت چون یادم افتاد که همیشه با حسرت به دختر های دیگه نگاه میکردم وقتی میدیدم چه امید ووارانه به آیندشون نگاه میکنن و چه ارامشی دارن،تنها دغدغشون یا درسه یا آرایش و پسر بازی. در حالی که من همیشه یه غم بزرگ تو دلم داشتم و یه لحظه از ذهنم بیرون نمیرفت.به یاد آوردنش الان اذیتم میکنه.البته تاحدی هم آروم میشم چون احساس میکنم این احساس عذاب و ناراحتی به من یه نوع پاکی داده بود، نازک دلی خاصی که تو کمتر کسی پیدا میشه... این چیزایی که مینویسم فقط برای خودم قابل درکه.

الان اوضاع خیلی فرق میکنه. اون مشکل کاملا از ذهنم پاک شده و جاشو شادی گرفته، شادی که دلیلش رضاست. ولی در درون خودم باز اذیت میشم،نمیدونم به خاطر کم رنگ شدن رابطم با خداست یا به این که به ناراحتی عادت کردم و بدون اون نمیتونم شبمو روز کنم. گاهی حتی فکر میکنم که خدا اون عذابو برای این به من داده بود که من بهش نزدیک تر بشم،شاید... چون الان که رفع شده من هم دیگه به خدا کمتر سر میزنم. ولی از یه جنبه هایی هم ه نگاه میکنم میبینم انصاف نیست که برای ایجاد رابطه یه عذاب درمیون باشه.آخه این ناراحتی بهترین لحظه های دوران نوجوانی و جوونی منو به جهنم تبدیل کرده بود ه دیگه جبران نمیشه.انصاف نیست هست؟

دلم تنگه! برای اون روزایی که میتونستم بهتر باشم یا شادتر.دلم تنگه برای لحظه هایی که دوست داشتم الان ازشون به عنوان یه خاطره شیرین یاد کنم. دلم میگیره از به یاد اوردن خیلی از روزای دوران مجردیم... دلم میگیره وقتی شادی و فراغ بال جوونای الانو میبینم،چرا من اونطوری نبودم.یه قسمتیش مربوط به خودم بود و یه قسمت بزرگش نه.نفرین به کسایی که آزادی رو از ادم میگیرن.

من هنوز 25 سالمه، هنوز تا آخر راه خیلی وقت دارم اگه عجلم نرسیده باشه، ولی نمیدونم چرا همش احساس میکنم وقتم تموم شده.احساس میکنم دیر شده.مثل دوران دانشجویی ه وسط سال گریه میکردم که وقتو از دست دادم و نتونستم چیزی بخونم.لعنت به دانشگاهی که برای مننتیجه ای نداشت. تنها دست آورد من از دانشگاه یه مدرک خشک و خالیه که به هیچ دردم نمیخوره، که اونم هنوز نرفتم بگیرم.

چقدر احساس شکست میکنم،یه شکست خستگی که به مرور زمان به وجود اومد و حدتحملمو برد پایین.

احساس اسکرپ بودن میکنم.چه حس مزخرفی!اونم تو عنفوان جوونی....

سلام سلام سلام

من امروز،یعنی دیروز ،شروع کردم به درس خوندن.

تا حالا نمیخوندم و تنبلی می کردم که زوده(البته طبق گفته دوستانم)ولی امروز که کتابو گذاشتم جلو احساس استرس زدگی داشتم چون فکر میکنم که وقت کم میارم.

برنامه ریزیم برای ترتیب خوندن درسا اینه:

ریاضی هر روز البته چون ریاضی چند تاست(ریاضی 1،2،معادلات و ریاضیات مهندسی) بعد تموم کردن یمی باید برم سر اون یکی.

زبان هر روز

از بین تخصصی ها اول ترمو

بعد خواص فیزیکی

بعد خواص مکانیکی

خدایااااااا کمکم کن

اولین ولنتاینی که با هم توی خونه خودمون بودیم

هفته پیش چهارشنبه با دوستا و همکارای رضا رفتیم کلاردشت.خیلی خوش گذشت. 14 نفر بودیم 7تا دختر و 7تا پسر.

شب ساعت 2 رسیدیم و رفتیم ویلا بگیریم که زنه که صاحب ویلا بود بدجنسی کردو ویلا رو گرون حساب کرد(حتی وقتی خود مهندسم اومدن)

دو روز بود ولی بهمون خوش گذشت! عکسای قشنگی هم گرفتیم!

توفیق اجباری...

دلم برای هتل آزادی(همون هتل هایت خودمون) تنگ شده

ایکاش یه بار بریم و دو سه روزی اونجا بمونیم...اصلا این سری که رفتیم شمال، بریم اونجا اتراق کنیم!

اولین باری که رفتیم اونجا یادته؟

امروز نمیدونم چرا! یهو دلم خواست که یه فیلم سینمایی خیلی خوب بیبنم. یه فیلم خوب هاااا نه از این مسخره های مزخرف که مدد شده و نمیدونم چرا این همه تماشاچی داره!مردم دیگه یواش یواش دارن معنای واقعی فیلمو فراموش میکنن. چطور میتونن به این چیزای مزخرف نگاه کنن و حتی ازش لذت ببرن؟ صد رحمت به ممد صمد.

دلم میخواست یه فیلم معنا گرا ببینم یا یه تاریخی مل دختر خانواده بولین.

رو پل عاب گذر کنار خونمون یه پسره وایمیسته و فیلم میفروشه.باید این سری برم و چند تا فیلم ازش بخرم.

تصمیم گرفتم برم جدایی نادر از سیمینو ببینم.یا با رضا میرم یا با الهه

من دلم بستنی بهار میخواد.گیر داده ولم نمیکنه. اگه مادر شوهره اینجا بود میگفت حتما خبراییه..... چه خبررررررررررر؟

ولی من دلم بستنی بهار می خوااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااد.

من دلم خلیل عمی می خواد. البته یرالمایومورتای خلیل عمی! قرار بود به مناسبت مهندس شدنم نسیم اینا رو جمع کنم و ببرم اونجا ولی تا حالا قسمت نشده. یادش بخیر با نازنین اینا و رامک رفتیم چه خوش گذشت!

فکر کنم همه جوونای ایران رفتن اونجا یرالمل یومورتا خوردن،چون اونی که تو مملکت زیااااااده دکتره و مهندس!

همون طور که گفتم موقع تحویل سال نو ما پیش مامان رضا بودیم. سفره هفت سینی که چیده بود انقدر برام جالب و دوست داشتنی بود که ازش چن تا عکس گرفتم.مادر شوهرم از هر نوع حبوبات و این جور چیزایی که تو خونه داشت یه کم گذاشته بود تو سفره.به نیت آوردن برکت...

بعد تحویل سال هم بعد خوندن قران به همه اونا دستشو زد به این یمن که در طول سال برکت داشته باشن.آخه میگن موقع تحویل سال هر کاری بکنی تا آخر سال هم ادامه میدی.دست زدن به اونا موقع تحویل یعنی تا آخر سال خونه پر باشه از مواد غذایی و هر چی بخوای همیشه باشه و برکت از خونه کم نشه.

خیلی برام جالبه.به این اعتقاداتش خیلی احترام قائلم.دوست دارم بچه مون در آینده این کار مامان بزرگشو ببینه. انشالله

تصمیم دارم انشالله تابستون کار این مماخو یه سره کنم.ولی نمیدونم باید پیش کی برم؟ تازگی ها یه تاپیک پیدا کردم در مورد عمل زیبایی مماخ، با خودم گفتم ایول میرم ببینم کی بهتره ولی از وقتی رفتم استرسم بیشتر شده.اصلا اسم دماغ که میاد قلبم تند تند میزنه. هر دکتری رو که در موردش صحبت شده یه چند نفر هم از خراب کاریش گفتن.ای بابااااااااااااااا

امروز عصر که داشتیم میرفتیم بیرون داشتم باخودم فکر میکردم در این مورد.... به این نتیجه رسیدم که عمل زیبایی بینی دقیقا مثل ازدواجه! به قول ما ترکها "کسیلممیش گارپیز"ه.یعنی هندونه نبریدست،تا نبریش نمیتونی بفهمی توش چه جوریه؟قرمزه؟صورتیه؟شیرینه؟بی مزه اس؟

خلااصه که این عمل مماخ عین ازدواجه.میبینی یکی بعد کلی تحقیق و تفحص یه دکتر خوب پیدا میکنه و دل به دریا میزنه و به قولی بله رو میگه.ولی از نتیجه راضی نمیشه. مثل ازدواج ...

من که در مورد اول یعنی ازدواج با تحقی یا بی تحقیق موفق از آب در اومدم و خدا رو هم صد هزار بار شکر میکنم.پس باید در مورد عمل بینیمم همونطور عمل کنم که تو این کردم. والله راستش کار خاصی نکردم،تنها چیزی که به ذهنم میاد اینه که من یکی اینکه خودم همیشه دعا میکردم(البته نه در مورد ازداج،کلا)، یکی اینکه دعای خیر و رضایت مامان بابام پشت سرم بود. باید قبل عمل مماخم برم از مامانم اینا رضایت بگیرم...

راستی من برای داشتن ازدوواج موفق تو مکه خیلی دعا کردم.کاش یادم بود و برای موفقیت عمل بینیم هم دعایی میکردم....

خدایاااااااا

پس خوشبختی یعنی این...

نمیدونم به دست آوردنش خیلی سخته یا خیلی آسون!!

خیلی سخته چون نمی دونستم از کجا باید پیدات کنم.خدا رو شکر که تو اومدی و منو پیدا کردی....کی گفته ازدواج به روش سنتی بده؟من که به همه پیشنهاد میکنم.

آسونه چون بعد از اینکه پیدات کردم، دیگه باهاش فقط به اندازه یه لبخند فاصله دارم.

مثل اینکه زیادی رمانتیکش کردم..

فردا میشه 545 روز که ما شدیم دوتا.یعنی 20 ماه ولی چون فردا مهمون داریم امروز مینویسم.

1. تبریک میگم

2. خیلی خوشحالم که از یکی بودن در اومدم

3. دو تا شدن یعنی آرامش...

ما دو تاییم هوراااااااااااااااااااااااااا